Etrafım karanlık örtüyle çevrili Sensiz geçen her anım, su almış bozuk bir saat gibi Camı buğulandı saatin, ne yelkovanı belli ne akrebi Bilemezler içimde büyüttüğüm seni Hiç kimse bilmesin! Sen de bilme sensizliğin bende ki eksikliğini... Sonum karanlıklara gebe Seni ve aydınlığı, böyle delice severken hem de! Ben neyi sevdiysem, hep yokluğuyla sınandım Varsın dinmesin gözyaşım Sen yanımdayken, hep 19du benim yaşım! Elbet yokluğuna da alışırım... Arkadaşlarım ‘değiştiğimi’ söylüyor demiştim, hatırladın mı? Onlar haklıydı! Bende farkındaydım, değişmiştim… Sana değer miydi? Sormayı bırak, düşüncesinden dahi uzaktım! Kendimle yüzleşmeye cesaretim yoktu, esaretim olmuştun! Değmeyeceğini bilmek, çok canımı acıtır diye sustum hep.. Sonunu bile bile, acıyı acıyla harmanladım Kendi sonumu, kendi ellerimle hazırlamıştım! Yazıyorum çünkü, bu acıyı kimse yaşasın istemiyorum… Sen bile! Yalnızım çünkü, eksikliğini tamamlayamaz hiç kimse… Sen bile! Karanlığa alışmalıyım bi’an önce Aydınlığı s
