EFE İBİŞ

'Sokağını aşındırdım yıllardır Asfaltını, parkesini, balkonda ki lila rengi leylak çiçeğini Kapında her sabah seni bekleyen beyaz kediyi En çok onu kıskanırdım En çok ona benzetirdim çünkü kendimi Sana muhtaç gibiydik ikimizde Sen olmasan aç kalırmışız gibi  Sen olmasan ben ruhumu O karnını doyuramazmış gibi… 'Unutkanımdır aslında Unutmadığım ne varsa, sana ait! Sorsalar anlatıcam, kelimeler dilimin ucunda Sorsan anlatırdım, sevgi iki durak arası Son durağım sen... Sen olan herhangi bir şey olmak var aklımda Sen olan her şeye dokunmak Kovalayan kaçan, saran sarmalayan Sana! Sana dair her şey olmak... Her geçişim cennet sokağından Seni görebildiğim günler cennet vaati Yaslanıyorum her zaman ki manzarana Sana görüş alanım, senden uzak… 'Her gün mutlaka geçerdim sokağından Sen olan her şey zihnimde Bir de yokluğunun laneti Her şey üstüme gelirdi ama Senin yerin hep başımın üstünde… Sen olan hiçbir şey çıkmıyor hafızamdan Arabanın sağ arka camında ki aralığı Ve her seferinde

Aldanma hayatın dokunuşuna Acılar bıraktığın elde Gözbebekleri gibi kanlı Ağır yaralı ve hayata tutunmak çabasında Bir hayli inatçı Her tutuşmada sıcacık olan el Bir insan eli tutmanın sahteliğine inat, acıya tutunmalı Tutuşmalar sebep yangına Bir ocak daha yanmasın diye bir el uğruna Yasaklandı tüm tutuşmalar insan nefsinde... Birikti tortusu acının Acının harmanı varlığın Varlığın yangın! Acılar bıraktığın evde Işıklar sönük, baca tütmez oldu Her gelişinde söylendiğin kapı gıcırtısı Bugünden sonra mazide bir anı Acılar bıraktığın yerde kalır sanma Uğrar hiç beklemezken, ummadığın en savunmasız anında Mesela bir sonbahar akşamı, doğum gününe beş kala Ya da yarini düşünürken gözlerden uzak bi̇r tepede ——Sessizce neye ağladığını bilmez bir halde——— Belki yağmur sonrası toprak kokan memleketin düşünde Bir bayram günü el öperken Belki bir gece yıldızların ışığında, karanlığını dağa taşa savururken Belki de bir ağaç yeşilliğinde, göl maviliğini seyrederken… Acı! Gözle göremeyeceğİn kadar u