EFE İBİŞ

  Acılarımı paylaştıklarım bir bir gittiler Tekrar müsaade ettiklerim, affettiklerim neredeler? Dara düşmenin kırgınlığıyla yazıyorum bu gece İlk kez düştüğüm bu çukura yabancıyım Tecrübesizliğin zirvesinden bakıyorum hatalarıma Her anı dün gibi yakınımda Yalnızca anılar kaldı Gidenleri unutmak yakışırdı bana   Düşmem sandığım çukurdan yazıyorum Güvendiğim kim varsa, bıraktım arkamda Yalnızlığın dibini sıyırdım! Bu gece.. İyi niyetimi öldürdüm Ben de güzel olan her şeyi gömdüm toprağa Benliğimi kaybettim düştüğüm çukurda!   Bir gün düşersem, elimden tutan olur sandım Düşersem, en azından merak ederler sanmıştım Yanılmışım… Hiç beklemediğim insanları gördüm çukurun başında Yanlış insanlar biriktirmişim kendime… Herkesi kendim gibi sanmamın cezası Ağır olsa da boyun eğiyorum kaderime.. Vefa penceresi kapandı Ölen birinin kalemiyim Yitirdim artık benliğimi Meşru sayılmasaydı insanların kalleşliği Kalmazdı vefa sıradan bir semt ismi! Cinayetin arka sokağı sayılır, sırtımda kalan izleri…  

Yürüdüğüm yolu küçümseme Önüm karanlık! Sonu yok bu yolun Korkmuyor yürüyorum Korkmuyorum artık eksikliğinden Yarınım yokmuş gibi Kıyamet kopacakmış gibi Sensizliğin üzerine yürüyorum!

Ölümü aydınlık görüyorum Gecelerim puslu,   önümü göremesem de yürüyorum Sahtelik dolu aydınlıkta gözüm olmadı Önünü aydınlık görenlerden olmadım hiç! Manzaram griydi en iyi ihtimalle. Bazen… Siyaha bürünürdü gündüzüm Hasrettim   beyazın aydınlığına, Özlemekten yoruldum! Yarına kızgındım, bugün ne getirir bilmeden Yok ettiğim geleceğim   içimde yara kaldı! Öfkeliyim ve derdim kendimle! Karamsarlığım tercih değildi Bir yaşanmışlıklarım Bir de adanmışlıklarım karartmıştı gözlerimi! Kaygılı bakışlarım.. Mücadele ettim kendimle Onca yıl nasıl geçti anlamadım. Kabullenmekten başka yol bırakmadı zaman! Anladım! Yıllar acımıyor, acıtıyordu yalnızca! Kabullenmek   zayıflık mıdır? Asla! Sindiremiyorum yaşamı, üzüntü ve gözyaşını.. Sürekli değişen ruh halimi sevemiyorum! Olur olmaz sızlayan vicdanım? Onu asla affetmiyorum! Kabullenmek kötü müdür yani? Mücadeleden, kendimle savaşmaktan yoruldum! Zamanı tutamazken, zamansız kavgalarım mıydı iyi olan? İntiharı cebinde gezen benim Eleştirmek çok kol

Çıktığın bu yolda vicdanın bırakmaz peşini Vakit.. Mutlu insanlara bakıp içini çekme vaktidir Pişman olduğunda açtığın yaraları hatırla Bu yaralar sarılır sanıp kendini kandırma Günahlarım gündüzün, vebalim gecende saklı Çıkmaz sokakta kaldı hayallerim İhanetin yol bırakmadı Yaralarım kanarken gittin, kaldım karanlıkta Şimdi bu şehri aydınlatsan ne fayda?  Açtığın yaranın izleri çok derin Günahlarını biriktirdim, hepsi dün gibi aklımda! Mutluluk kelimesini unut artık Kirletme kelimeleri yalanlarınla Ah ettim unutmam yaptıklarını Kalmayacak yarınlar sana Senin için işlediğim günahlar senin boynuna... OCAK 30,2024

 Sensizliğin son gecesinden yazıyorum.  Yarın gece sensizliğin adı anılmayacak bu yerde.  Sen anılmayacaksın, ne kalbimde ne dilimde.  Bu gecenin anlamı yine sendin.  Son gecen anlamlandırırken sözlerimi,  bitirişime koşuyordum aklımda ki seni! Bu gecenin bir anlamı olmalı Gözlerimde yangınım Sözlerim uçuşuyor aklımda Yürek ağrılı! Kalbimde sızın varken nasıl yazarım? Bu gecenin bir anlamı olmalı Sendin anlamı gecenin Sensizliğin anlamı yokmuş gibi Senden önce, ben yokmuşum gibi Anlamsız geçiyor günlerim Bu yol yokuşlu Bu yol zor Bu yol, benim yolum değildi Bıraktığın yerdeyim hâlâ Öfkem yola değil sana Bu gecenin bir anlamı olmalı Her gece arıyorum Sensizliğimle seni yaşıyorum Sessizlik arıyor, bulamıyorum Her kafadan bir ses Duyduğum her sesten, senin anlamını çıkarıyorum Sensizlik zor bir nefes Bak hâlâ yaşıyorum... MART 3, 2024

Beceremedim yine Engel olamadım dilime Çok içince gevezeyim Biraz deli, biraz fevri Bazen hiç konuşmam, lal olurum Bazen hiç susmam, pişman olurum Çok içince yalan söyleyemem Çabuk gerilirim, onarılmaz sözlerim Kan kırmızı gözlerim ele verir Gizleyemem içtiğimi, anlaşılır hemen Çok içince hatırlamam bazı şeyleri Çok ağlamışlığım, hüzünlü gecelerim Aklımdan çıkmayan çocukluğum Gizleyemem, gözlerim ele verir Kan çanağı buğulu gözlerimde asılı kalır yaş Konuşsam boğulur sesim Konuşsam yanağımdan süzülür Sustuğum geceler sancılı geçer Çok içmek yaramaz bana Beceremem sarhoşluğu Unuttuğum geceler yük olur Çok içince ağlarım Boğulur dumana, etrafımı yorarım Neşeyi hüzne çeviren bakışlarım Sussam üzerime gelen dostlarım Konuşsam dert yumağıyım Tat kaçırmak istemem Çok içince gözyaşımla savaşırım!