BEMBEYAZ ÖLÜM

Ölümü aydınlık görüyorum
Gecelerim puslu,  önümü göremesem de yürüyorum
Sahtelik dolu aydınlıkta gözüm olmadı
Önünü aydınlık görenlerden olmadım hiç!
Manzaram griydi en iyi ihtimalle.
Bazen…
Siyaha bürünürdü gündüzüm
Hasrettim  beyazın aydınlığına,
Özlemekten yoruldum!

Yarına kızgındım, bugün ne getirir bilmeden
Yok ettiğim geleceğim  içimde yara kaldı!
Öfkeliyim ve derdim kendimle!
Karamsarlığım tercih değildi
Bir yaşanmışlıklarım
Bir de adanmışlıklarım karartmıştı gözlerimi!
Kaygılı bakışlarım..
Mücadele ettim kendimle
Onca yıl nasıl geçti anlamadım.
Kabullenmekten başka yol bırakmadı zaman!
Anladım! Yıllar acımıyor, acıtıyordu yalnızca!

Kabullenmek  zayıflık mıdır?
Asla!
Sindiremiyorum yaşamı, üzüntü ve gözyaşını..
Sürekli değişen ruh halimi sevemiyorum!
Olur olmaz sızlayan vicdanım?
Onu asla affetmiyorum!
Kabullenmek kötü müdür yani?
Mücadeleden, kendimle savaşmaktan yoruldum!
Zamanı tutamazken, zamansız kavgalarım mıydı iyi olan?

İntiharı cebinde gezen benim
Eleştirmek çok kolay değil mi?
Düşüncesizce kelimeleri savuruşlarınız
Bilinçsiz davranışlarınız..
İçi boş süslü cümleleriniz ve yalandan sevmeleriniz var!
İnsanlıktan uzak bencillikleriniz..

Kendimle savaşımın son çeyreğinden yazıyorum.

Aldırmıyorum kimseye…
Odamın dört köşe duvarları
Olanlar yetmezmiş gibi..
Onlarda geliyor üzerime!
Kimseye zararım dokunmasın diye tükettim kendimi!
Ben tükendim…

İyiliğin arka sokağından yazıyorum..
Rüyalarım çıkmaz sokağa vuran dolunay
Tozlu sokak lambasının, sönük kalan ışığıyım bu gece
Gözüm yok ki fazlasında..
Çabam sönmemek için ve tek derdim huzur
Sizin derdiniz ne benimle?
Durduramadım!
İçimde çığ gibi büyüdü huzursuzluğum!
Yakalandım!
Kaçmak gelmedi aklıma, henüz  çocuktum..
Bir parça huzur bulduğum her limanda savruldum!
Çok savunmasızdım..

İşlediniz içime nefreti!
Öfkem büyüdükçe agresiflikle suçlandım
Suçlandığım her gün, yenildim öfkeme!
Döngü devam ettikçe, kapandım içime
Bana, ne’ zaman’ acıdı ne de içinizden bir insan!
Geldiniz üzerime hep birlikte
Yarattığınız ben, buyum işte..

Tutamadığım zamandan, bir umut bekliyorum..
Cevaplar biriktiriyorum kaderime!
Bekliyorum kalan zamanı, ufacık bir ümitle
Yardımlarınızı görmemek mümkün mü?
Açtığınız yaraların izleri sızlar yüreğimde!
Hayatın koyu tarafındayım!
Cevaplar arıyorum zifirime!
Zihnim dolu düşünüyorum..
Yüreğim kabuk bağladı, kanıyorum içime
Gözyaşım değil dökülen
Eski bir yara izi o, derin ve koyu kırmızı
Derdime dermanım kalmadı

Kar beyazı düşlerimde, bembeyazdır şimdi ölüm!
İşim yok sizinle!
İşim yok, önü aydınlatılan, zihniyeti kararmış kimseyle!
Karanlıkta büyüdüm ben,  geçmişim gözümün önünde…
Geleceğim zaten hayaldi
Gerçeklerle yüzleşeceğim bu gece…

Şubat 23, 2024