ÖĞRENDİM
Yalanların
döndürdü feleğimi, geleceğimdi benden çaldığın
Acımadın!
Umuda dair ne varsa içimde yerle bir ettin giderken...
Yıkılan evin
enkazı gibi, yığıldım sokak ortasında öylece kalakaldım
Yalnızdım
senden sonra ve her gece bir öncekinden daha sessiz
Her günüm
bir öncekinden daha anlamsız ve daha sensiz...
İçimde kopan
fırtınalar diniyor, zorlamıyorum artık kendimi gülmek için
Gülmüyorum,
tebessüm ediyorum mecbur kaldığımda
Sende gelmiyorsun
eskisi gibi aklıma
Sensizliğin
öğrettikleriyle kaldım baş başa…
Öğrendim! Seni
aklımdan çıkaramadığım gecelerde uyumayı
Öğrendim! Varlığına
gerek duymadan seni sevmeyi
Öğrendim! Kimseye
hissettirmeden, acını içimde yaşamayı
Öğrendim
sensizliğin acısını, yokluğunla başa çıkmayı…
Kaybedilen
her savaştan sonra bir başka savaş başlar
Çok şey
öğretti mağlubiyetin!
Hayal
kurmayı bıraktım senden sonra…
İstemeden,
seni hayalime ortak ederim diye korktum
Zihnimde
gömülü karanlığından kurtulmandan korktum.
Zehirli ok gibi
saplanırsın benliğime... Biliyorum!
Panzehri
olmayan bir zehirdin sen
Yılandan daha
tehlikeli...
Timsahların
yaşadığı dipsiz bir nehirdin
Sensizliğe
alışmışken, seni düşünmekten korktum
Çektiğim onca
acıyı hiçe saymaktan
O nehre bir
daha girmekten
O zehirli oku,
bir daha hissetmekten korktum hep…
.jpeg)
Yorumlar
Yorum Gönder