HİÇ
Hiçlik vardı bir de duyguları savuran
Savrulan bendim bu kez
Ve rotası kaybolan bir hiçtim ben
Umuda uzak bir ben yaratmıştım
Ve en kötüsü kendimi koruyamaz olmuştum, yine kendimden
Hiçlikti hissettiğim
Her şeyin anlamını yitirdiği yalnızlık hissi!
Hayat işte bir nefes kadar kısa
Ömür işte geçip gidiyor ve nefessizlik sandığımızdan daha yakın
Ben bir hiçtim geleceği olmayan
Yeri yöresi, kaderi kederi her ne varsa işte
Bilinmezliğe açılan yelken…
Bir hiçtim sevdiklerine ömrünü adayan
Bir hiçtim ben kimse üzülmesin derken kimsesiz kalan…
Böyleydim işte herhangi bir şehirde yapayalnız yürüyen
Ve yalnızca hiçlikti içime işleyen!
Gizlerdim ağladığımı ama erkekler ağlamaz diye değil
Böyleydim ben!
Fırtınalar kopardı içimde
Henüz çocuktum ama söyleyemezdim kimseye
Kendime anlatırdım kendimi
Ve haykıramazdım içime akan kelimeleri
Bir hiçtim!
Karanlık sokağın kuytu köşesinde gözyaşlarını içine döken
Hiçtim işte!
Herkese yetişirken, bir kendine geç kalan…
Hiçliğe savrulmak ağır ağır bedenini saran , gözyaşlarını içine akıtırken bir anda kurutan, belki de artık kendine bile ağlamadığın, içinde umudun hiç yeşermediği bir kısır döngü belki de... Çıkmak istemezsin hiç oradan çünkü başka yol bilmezsin. Gitsen de geri dönersin o hiçliğe.
YanıtlaSilHayatın savurduğu tokatları bir bir yersin, adına tecrübe der yoluna devam edersin. Savrulan ruhunu bir bir dağılan yerden toplarsın belki... Eğer hiçlikse savrulduğun, girdaptasın! Ne kadar çabalarsan çabala yine aynı çıkmazdasın. Toplanmaz savrulan her ne varsa ve her neredeyse...
Sil